Kvar kan ein brøle?

Eg trur det kan samanliknast med den «må ha»-kjensla mange gravide får for spesifikke matvarer. Eg må brøle med det same; om ikkje, kjem eg til å sprengast. Problemet er at brølebehovet ikkje oppstår når eg er åleine i eit lydisolert rom, det oppstår på trikken, på jobben, på butikken ved yoghurten og mjølka, eller i senga når eg (og andre) prøver å sova.
Teoretisk sett kan eg jo berre smelle til kvar som helst. Det finst ikkje nokon paragraf mot det i lovverket. Men du veit like godt som eg at om eg brøler ved kaffimaskina på jobben, vil dei rundt konkludere med at anten er eg galen, eller så er eg rusa. For det er dei einaste vaksne som tør å kaste seg ut i brølet no til dags: dei galne og dei rusa. Og eg identifiserer meg, 80 prosent av tida, ikkje med nokon av dei.

Urbrølet

Å brøle må forresten ikkje forvekslast med høglydt kjefting. Eg snakkar om det faktiske brølet. Det gode, gamle onomatopoetikonet «ROARRR» frå teikneseriane. Som forresten forvirra meg veldig i barndommen, fordi det var identisk med herrenamnet Roar. Og sidan eg no er inne på barndommen, kan eg jo avsløre at eg har prøvd. Ein gong. Eg hadde lenge kjent på behovet for å brøle. Og så tenkte eg, der eg stod 11 år gamal på kjøkkenet heime, kan ein ikkje berre få brøle litt om det er det ein absolutt vil? Så eg brølte, men då såg mamma så redd og forskrekka på meg at eg skjønte at dette er grunnen til at ein ikkje brøler. Sjølv om det er det ein absolutt vil.
Eg kan forstå det. Eg var ei usedvanleg stille og beskjeden jente den gongen, så brøling var på ingen måte noko kvardagsritual. Hadde mamma visst at eg gjekk og drøymde om brølet, hadde ho nok heller applaudert. Ho har alltid sagt at eg skal følgje draumane mine.
Eg har ikkje før no prøvd å analysere meg fram til kvifor eg har så stort behov for å brøle, eller kvifor eg opplever det som forbode. Kanskje har motviljen for brølet noko å gjera med at vi ser det som udanna, det ukorrekte. Og i mitt liv handlar det ofte om å reagere så korrekt som mogeleg. Å reagere korrekt betyr å gå i seg sjølv, regulere kjenslene, ta kontroll. Å brøle er derimot det motsette av dette, å brøle er å handle på impuls. Følgje instinktet. Som bjørnen i skogen. Løva i Serengeti. Ho har det så lett at eg blir sjalu. Ingen tenkjer at ho er galen eller rusa. Dei som høyrer ho, ser i staden ned i bakken, i ærefrykt, og tenkjer: Så rått! Kraftfullt. Det tenkjer dei som har høyrt ho. Om nokon høyrer. For løva har ustoppeleg tilgang til aude og folketomme sletter. Eg bur i Oslo. Midt i. Eg deler leilegheit med sambuaren min. Eg deler burettslag med 20 andre. Eg deler kropp med ein baby. Det er nokon overalt. Så om eg byrjar å brøle, vil folk få sjokk, sant? Dei vil koma strøymande til og tru at nokon slår meg, eller at eg har falle og ikkje kjem meg opp att, eller at eg føder. Og eg orkar ikkje stå der i skjorte og tøflar, med døra halvvegs open. «Nei, nei, det var ingenting. Det er ingen som slår meg. Og ingen eg slår heller, nei, hehe, det var berre noko agg eg måtte få ut.»
Eg har sjølvsagt tenkt tanken at eg kan stikke til skogs, men ein er søren ikkje åleine i Oslo-marka heller. Det ville berre bli burettslags-regla om att. Eit ras av joggarar og syklarar og hundefolk som stormar fram mellom trea for å hjelpe.

(saken fortsetter)