Kjære pappa

Foreldra mine sat på eit sjukehuskontor med kvitmåla vegger. Utanfor blei eit gammalt bøketre avkledd av sure haustvindar, himmelen var teikna i grått. Dei venta på kvar sin pinnestol, ytterjakkene var fint bretta i fanget, foreldra mine høyrer til ein generasjon som sjeldan slenger frå seg noko som helst uansett kva situasjon det måtte vere i.
Bak kontorpulten sat ein overlege med ein pc, straks skulle han lese høgt frå eit dokument, det handla om venstre bakre thalamus, noko om ein kompleks bakre partiell epilepticus og eitt eller anna om ein oppfølgingsstudie på kognitiv funksjon, den som handlar om vår evne til tenking, intellektuelle og mentale prosessar i hjernen. Ho bad legen om ikkje å pakke inn orda, at han heller kunne seie det som det var. Mannen i kvit frakk såg opp frå det han kalla ei nevropsykologisk utgreiing. Han kikka på far min og spurde:
– Har du vore ein praktisk mann?
Etter nokre sekund var det mora mi som tok ordet.
– Han har jobba som maskinist i alle år og har vore ein mann som har ordna opp i det meste.
– Er de eit ektepar som held ut?
Far min sa framleis ikkje eit ord.
– Ja, det har vi gjort i over 50 år, sa ho.
– Bra ..., sa legen.
No såg han berre på henne.
– ... for mannen din vil snart ikkje klare seg aleine.
Sjukehuset inviterte pasientar med hjerneslag til å kome på ei utgreiing, ho var mest ivrig på at han skulle takke ja. Det var gått over eit år sidan slaget, og det hadde hopa seg opp med spørsmål. Far min var blitt testa og utspurd, undersøkinga tok tid, orda kjem ikkje like fort til han lenger. Omsider hadde dei fått resultata presentert, no nærma legen seg ein slags konklusjon. Foreldra mine berre sat der, på kvar sin pinnestol. Eit vindauge stod på gløtt, ein bilalarm ulte. Dei kunne høyre nokon prate, andre lo. Ho la handa si varsamt over dei kraftige hendene hans. Legen tok av seg brillene, såg på far min og sa:
– Du er ein annan mann no.

Det er mor mi som fortel alt dette på telefon same kveld. Om alle framandorda legen brukte, om kor stille far min var, det kvite kontoret, bilalarmen, dei nakne bøketrea og den grå himmelen. Aller mest fortel ho om alt dette nye som blei sagt om ektemannen hennar gjennom alle desse åra. Om far min.
– Blei du lei deg? spør eg.
– Nei, ikkje i dag. Men eg blir lei meg kvar dag når eg ser at han ikkje fungerer som før. Og at han kanskje aldri skal gjere det igjen.

(saken fortsetter)